Tulku Thondup Rinpocze
Tulku Thondup Rinpocze urodził się 1939 roku w Golok w regionie Amdo we
Wschodnim Tybecie. W wieku 5 lat został rozpoznany jako tulku Khenpo Konczioka Dronme (Khenpo Konme), słynnego uczonego związanego z klasztorem Dodrupczien. Po intronizacji Tulku zamieszkał w klasztorze, gdzie otrzymał pełne wykształcenie i uzyskał tytuł dordże lopona.
W roku 1957, po chińskiej inwazji, Tulku opuścił Tybet i wraz z Dodrupczienem Rinpocze udał się do Indii. W roku 1963 otrzymał od rządu Indii stypendium na badania naukowe, prowadzone w ramach programu uniwersytetu w Szantiniketan. W roku 1967 zaproponowano mu stanowisko adiunkta na uniwersytecie Lucknow. Funkcję tą pełnił aż do roku 1976, kiedy otrzymał propozycję objęcia posady adiunkta na Uniwersytecie Wiswa Bharati w Szantiniketan.
W roku 1980 Tulku Thondup Rinpocze wyjechał do Stanów Zjednoczonych jako profesor wizytujący Uniwersytetu Harvard. Od tej pory mieszka w Cambridge w Massachusetts, gdzie poświęca się tłumaczeniu i pisaniu dzieł na temat historii oraz praktyki buddyjskiej. Jest on autorem takich bestsellerów jak Uzdrawiająca moc umysłu, Ukryte nauki Tybetu, czy wydany ostatnio Mistrzowie medytacji i cudów. Rinpocze jest związany Buddhayana Foundation, Mahasiddha Nyingmapa Center i Chorten Gompą.
Tulku Thondup Rinpocze opuścił fizyczne ciało 29.12.2023 r. (18 dnia 11 miesiąca roku ognistego tygrysa 2150).
List Lydii Segal do uczniów Rinpocze:
<iframe src="https://www.facebook.com/plugins/post.php?href=https%3A%2F%2Fwww.facebook.com%2FTulkuThondup%2Fposts%2Fpfbid02Q9orUDqkp4qy88nGzaXQhSJxLm55abjpfhKok23s57onPoLy91coqt5nXDFFJQySl&show_text=true&width=500" width="500" height="297" style="border:none;overflow:hidden" scrolling="no" frameborder="0" allowfullscreen="true" allow="autoplay; clipboard-write; encrypted-media; picture-in-picture; web-share"></iframe>
Tulku Thondup Rinpocze
o swoich związkach z Czime Rigdzinem Rinpocze
Wiele mnie łączy z Czime Rigdzinem Rinpocze. Wielki terton, Khordong Terczien Nuden Dordże był bratankiem Pierwszego Dodrupczienia Rinpocze, a główny nauczyciel Czime Rigdzina Rinpocze, Tulku Tsulthrim Zangpo (Tulku Tsullo), był uczniem Trzeciego Dodrupcziena Rinpocze. Gompa Szukcziung, główna siedziba Tulku Tsulthrim Zangpo, znajduje się zaledwie 30 km. od klasztoru Dodrupczien.
Zostałem rozpoznany jako tulku Khonme Khenpo, jednego z czterech wielkich khenpo żyjących na początku dwudziestego wieku w klasztorze Dodrupczien. Khonme Khenpo długo mieszkał w pustelni Szukcziung i zbudował w tam wielką stupę. Szukcziung jest jednym z trzech głównych klasztorów linii Khordong. Pozostałe dwa to Bane i Khordong.
Tertul Czime Rigdzin Rinpocze opuścił Kham w młodym wieku. Spędził kilka lat w Środkowym Tybecie, po czym osiedlił się w Indiach.
W 1957 r. razem z Kjabdzie Dodrupczienem Rinpocze uciekłem do Indii. Osiedliliśmy się tam jako uchodźcy. W roku 1962, w Kalimpongu, przypadkowo spotkałem Czime Rigdzina Rinpocze. Było to tuż po jego powrocie z Włoch i Niemiec. Rinpocze natychmiast zaproponował mi, bym przyjechał do Szantiniketan, jeśli tylko będę potrzebował pomocy fiansowej albo pracy. W tamtych czasach Rinpocze był jedynym Tybetańczykiem w Indiach, który pracował jako wykładowca uniwersytecki. Po pewnym czasie pojechałem do Szantiniketan i Rinpocze pomógł mi złożyć na uniwersytecie podanie o stypendium naukowe. Otrzymałem je w 1963 roku i od tego czasu, przez trzy czy cztery lata, mieszkałem z rodziną Rinpocze. Wziął mnie pod swoje skrzydła i opiekował się mną jak ojciec i brat. Lata spędzone w Szantiniketan były to dla mnie bardzo szczególnym okresem spokoju. Nigdy nie zapomnę tego czasu.
W 1967 r. Uniwersytet Lucknow oferował mi stanowisko adiunkta, więc przeprowadziłem się do Lucknow i nauczałem tam przez dziewięć lat. W 1976 r., po latach starań czynionych przez Czime Rigdzina Rinpocze, uniwersytet w Szantiniketan zaproponował mi objęcie posady adiunkta Przyjechałem z powrotem do Szantiniketan i nauczałem tam przez cztery lata. Przez cały ten czas mieszkałem u Rinpocze.
W 1980 r. wyjechałem do Stanow Zjednoczonych, gdzie nauczałem na Uniwersytecie Harvarda jako profesor wizytujący. Nigdy już nie powróciłem do Indii.
Rinpocze był jedną z wielkich postaci w historii Ningma. Łączył w sobie zdumiewającą moc i naturalną miłość, co jest niezwykle rzadkie. Rinpocze kochał mnie jak brata i troszczył się o mnie jak o własne dziecko. Chciał, bym nauczał i prowadził życie lamy, ale wolałem poświęcić się pisaniu i tylko czasem wygłaszać prelekcje.
Mam nadzieję, że uczniowie Rinpocze nadal będą doświadczali mocy jego błogosławieństwa. Jest ono takie, jakie jest – wolne od emocjonalnych i intelektualnych uwarunkowań.
